حتما امر به معروف و نهی از منکر کنید

وَ قالَ الرِّضا علیه السلام:

   لَتَأمُرَنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَ لَتَنْهَنَّ عَنِ الْمُنْکَرِ، اَوْ لَـیَسْتَـعْمِلَنَّ عَلَـیْکُمْ شِـرارُکُمْ فَیَدْعُو خِیارُکُمْ فَلا یُسْتَجابُ لَهُمْ.

امام رضا علیه السلام فرمود:

   حتما امر به معروف و نهى از منکر کنید، وگرنه اشرارتان بر شما مسلّط و حاکم مى شوند، آنگاه خوبانتان هم دعا مى کنند، امّا دعایشان مستجاب نمی شود.

(وسائل الشیعه، ج 11، ص 394)

یهترین وسیلۀ صلۀ رحم

الإمام الرضا علیه السّلام عَن آبائِهِ علیهم السّلام:

صِل رَحِمَکَ وَلَو بِشَربَةٍ مِنَ الماءِ وأفضَلُ ما تُوصَلُ بِهِ الرَّحِمُ کَفُّ الأذى؛

امام رضا (علیه السّلام) به نقل از پدران پزرگوارش (علیهم السّلام):

   پیوند خویشى نگه دار [و صله رحم به جاى آر]، گرچه با جرعه اى آب باشد. بهترین وسیله اى که با آن صله رحم به جاى آورده مى شود، خوددارى از آزار رساندن به خویشاوندان است.

(تحف العقول)

سودمند ترین تقوا و پرهیزکاری

رُوِىَ عَنِ الرِّضا علیه السلام :

«اِعْلَمْ اَنَّهُ لا وَرَعَ اَنْفَعُ مِنْ تَجَنُّبِ مَحارِمِ اللّه ِ وَالْکَـفِّ عَنْ اَذَى الْمُـؤمِنِ.»

از امام رضا علیه السلام روایت شده است:

بدان که هیچ ورع و پرهیزکارى، سودمندتر از پرهیز از حرام هاى خدا و اجتناب از اذیّت مؤمن نیست.

فقه الرضا علیه السلام ، ص 356.

نیمی از خرد آدمی

قال مولانا ابالحَسن الرّضا علیه و علی آبائه السّلام:

«التَودُّدُ اِلَی النّاسِ نِصفُ العَقل.»

حضرت امام رضا (که درود بر او و پدرانش باد) می فرمایند:

«محبت با مردم نیمی از خرد است.»

تحت العقول، ص 443

رفتار انسانی با همه انسان ها

   امام رضا(ع): قال رسول الله(ص): رأسُ العقلِ بعدَ الایمانِ بالله، التَودُّدُ الی النّاس، و اصطِناعُ الخیرِ ال کلِّ برٍّ و فاجرٍ.1

   » پیامبر(ص) فرموده است: اوج خردمندی -پس از ایمان به خدا- دوستی با مردم و نیکوکاری نسبت به هر انسان است؛ چه نیکوکار باشد و چه بدکار.

      رفتار انسانی با همه مردم و همه شهروندان آیین رضوی است. مردمان چه نیکوکار باشند، و چه تبهکار، چه انسان هایی درست و وظیفه شناس و متعهد باشند، و چه بی تعهد و نابهنجار و زشت سیرت؛ باید با همه رفتاری انسانی داشت.

   انسان در روابط گروهی و در جامعه، باید انسانیت خویش را به اثبات رساند، و بر اساس انسانیت خود با همگان رفتاری انسانی داشته باشد؛ یعنی میزان و ملاکِ رفتاری و راه و روش سلوکِ اجتماعی باید انسانیت انسان باشد، نه چگونگی و رفتار و هنجار های دیگران. از این رو نباید رفتار نیک خود را از دیگران دریغ داشت و به این علت که آنان افرادی کج رفتار و نابهنجارند. چه بسیار که رفتار انسانی با انسان ها، آن ها را به خود آورد، و بیدار سازد، و به اشتباه خویش آگاه کند، و این می تواند آموزنده اصول انسانی و گسترش دهنده انسانیتها باشد.

   در سخن امام حسین(ع) کار انسانی و نیک به ژاله های بهاری مانند شده است، که بر همه سرزمین ها و سنگلاخ ها می بارد، و قطره ای را از سنگی، صخره ای و شوره زاری، و بیابان لم یزرعی دریغ نمی کند.

   امام حسین(ع)- قالم عنده رجلٌ: اِنَّ المعروفَ اِذا اُسدِی ال غیر اَهلِه ضاع. فقال(ع): لَیس کذلک، و لکن تکونُ الصَّنیعةُ مثل وابِل المَطَر تُصیبَ البرَّ و الفاجر. 2

   » شخصی نزد امام(ع) گفت: هرگاه کار نیک و انسانی به نا اهلان (و نا انسان ها) پیشکش شود تباه شده است. در این هنگام امام حسین(ع) فرمود: این چنین نیست، بلکه کار انسانی (و نیک) بسان بارانهای دانه درشت ( و ژاله های بهاری) است که بر نیکوکار و بدکار فرو می ریزد.

1- عیون أخبار الرضا(ع) 35/2

2- تحت العقول /175.

فراز هایی از: سخنان امام رضا(ع) / دفتر نخست / محمّد حکیمی / موسسه چاپ و انتشارات آستان قدس رضوی / ص 50