با گسترش امر امامت و محبوبیّت حضرت بین مردم و توجه عموم به آن بزرگوار، مامون -لعنة الله علیه- نتوانست آتش کینه و حسادت خود را پنهان کند. لذا دستور داد که از تماس مردم با آن حضرت جلوگیری شود.1 سپس حضرت را از مدینه به خراسان تبعید کرد.
حضرت علیه السّلام پیش از خروج از مدینه، برای وداع با جدّ بزرگوارش به حرم رسول خدا(ص) وارد شدند، غم و اندوه درونی حضرت به صورت گوهر های اشک بر چهره مبارکش سرازیر گردید، اندک اندک صدای حضرت به گریه بلند شد. آنگاه فرزند عزیزش، حضرت جواد علیه السّلام را به دیوار قبر چسبانید و از رسول خدا(ص) حفظ و نگهداری او را درخواست کردند.
