شهادت امام رضا(ع) با زهر در منابع علمای تشیّع

• شیخ صدوق در اعتراف به این موضوع کوتاهی نکرده است و آن را در «عیون اخبارالرضا(ع)» و «امالی» از طریق مختلف آورده است.
• شیخ مفید در «ارشاد»
• طبرسی در «اعلام الوری»
• فتال در «روضة الواعظین» ص 197.
• کفعمی در «جدول المصباح».
• سید نعمت الله جزائری در «انوار النعانیه» ص 125.
• سید هاشم بحرانی در «مدینة المعاجز» ص 92.
• صاحب «معام الزلفی» در ص 99 گفته است:

   روایات درباره شهادت حضرت رضا(ع) با زهر فراوان است. ما برای پرهیز از طولانی شدن موضوع به ذکر تعدادی از آنان اکتفا می کنیم.

• ابن امیر الحاج در شرح قصیده ی میمیه ابوفراس.
• شیخ حر عاملی در مزار کتاب شریف وسائل الشیعه از طریق شیعه و سنّی شهادت حضرت را با زهر نقل کرده است و در منظومه ی خود چنین آورده است:

قــــتله بســـمه المأمون فی

نقل صحیح مستفیض فاعرف

«مأمون حضرت رضا(ع) را طبق روایات صحیح و متواتر با زهر به شهادت رساند.»

شهادت امام رضا(ع) با زهر

   به شهادت رسیدن حضرت رضا(ع) بوسیله سمّ از مسلّمات تاریخ است که هیچ نیرنگی نمی تواند آن را توجیه کند و تاریخ صحیح و روایات معتبر و اقوال محقّقان بر آن گواهی می دهد.

   احادیث منقول از پیامبر اکرم(ص) و امیرالمؤمنین(ع) و امام صادق(ع) در حد تواتر این مطلب را تایید می کند. حضرت رضا(ع) نیز شخصا برای تعدادی از نزدیکان و معتمدان در اوایل امامت یکبار به نحو اجمال و بار دیگر به نحو تصریح این موضوع را بیان نموده اند.

• اباصلت از حضرت نقل می کند که فرمودند:

   مامنّا الا مقتول شهید، یقتلنی بالسّم شر خلق الله فی زمانی. ¹

   «نیست از ما کسی (امامی) مگر آنکه کشته و شهید است، بدترین مخلوق خدا در زمان من مرا بوسیله زهر شهید خواهد کرد.»

• به مأمون -علیه اللّعنة- فرمودند:

اما انی لو شئت ان اقول من الذی یقتلنی لقلت.

   «اما من اگر بخواهم می توانم بگویم چه کسی مرا شهید خواهد کرد.»

• محمد بن جهم روایت کرده است:

   حضرت رضا(ع) به خوردن انگور تمایل داشتند، مامون در جای اتصال دانه های انگور به خوشه، سوزنهای آلوده به زهر قرار داده، پس از چند روز سوزنها را بیرون آورد و آن ها را نزد امام(ع) نهاد. حضرت از آن انگور ها خوردند و به شهادت رسیدند. ²

---

کتاب «زندگانی حضرت رضا (ع)» اثر آیت الله سید عبدالرّازق موسوی مقدم(؛ ناشر: آرام دل/ناشر همکار: صیام). ص 120

1- امالی صدوق، ص 39، مجلس 15.

2- مناقب ابن شهر آشوب، ج 2، ص 422.

تصویر از حرم مطهر امام رضا(ع)- مشهد مقدس.

پیامبر(ص)، ناظر بر اعمال

الإمامُ الرِّضا علیه السلام:

   إنَّ الأعمالَ تُعرَضُ عَلى رَسولِ اللّهِ صلى الله علیه و آله أبرارَها وفُجّارَها.

امام رضا علیه السلام:

   کارها، از نیک و بد، به پیامبر خدا(ص) نشان داده مى شود.

حکمت نامه پیامبر اعظم صلَّی الله علیه و آله و سلّم جلد نهم، محمّد محمّدی ری شهری،صفحه 270
الکافی : ج 1 ص 220 ح 6 عن الوشاء ، بحارالأنوار : ج 17 ص 131 ح 4.

جستجوگر حدیثی میزان

تصویر از حرم مطهر امام رضا(ع) - مشهد مقدس

فرشتگان پریشان و غبار آلوده

کامل الزیارات عن یونس عن الرضا علیه السلام:

   إنَّ الحُسَینَ علیه السلام لَأَکرَمُ عَلَى اللّهِ مِنَ البَیتِ ، وإنَّهُ فی وَقتِ کُلِّ صَلاةٍ لَیَنزِلُ عَلَیهِ سَبعونَ ألفَ مَلَکٍ، شُعثٍ غُبرٍ، لا تَقَعُ عَلَیهِمُ النَّوبَةُ إلى یَومِ القِیامَةِ.

کامل الزیارات -به نقل از یونس، از امام رضا علیه السّلام- :

   حسین علیه السّلام، نزد خدا، گرامى تر از کعبه است، و در وقت هر نماز، هفتاد هزار فرشته بر او فرود مى آیند، پریشان و غبارآلوده، و هماره این فرشتگان، جدیدند و هیچ یک، دوباره نمى آید.

---

دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن و حدیث جلد یازدهم، محمّد محمّدی ری شهری،صفحه 122
کامل الزیارات : ص 298 ح 496 ، بحار الأنوار : ج 101 ص 40 ح 60

جستجوگر حدیثی میزان

تصویر: کربلای معلی/ محرم 1438/ تصویر از: M.H.Nasira

گریه بر حسین(ع)، پاک کننده تمام گناهان

امام رضا (علیه السّلام):

إن بَکَیتَ عَلَى الحُسَینِ[ع] حَتّى تَصیرَ دُموعُکَ عَلى خدَّیکَ غَفَرَاللّه ُ لَکَ کُلَّ ذَنبٍ أذنَبتَهُ؛

امام رضا (علیه السلام):

   اگر بر حسین[ع] بگریى، چندان که اشک هایت بر گونه ات جارى شود، خداوند تمام گناهانت را مى آمرزد.

(بحار الأنوار، ج 44، ص 286)

گریه کنندگان باید بر کسی چون حسین(ع) بگریند

امام رضا علیه السلام:

فَعَلى مِثلِ الحُسَینِ فَلیَبکِ الباکونَ؛ فإنَّ البُکاءَ عَلَیهِ یَحُطُّ الذُّنوبَ العِظامَ؛

   بر کسى چون حسین[ع] باید که گریه کنندگان بگریند؛ زیرا که گریستن بر او گناهان بزرگ را می زداید.

(وسائل الشیعة: 10/394/8؛ میزان الحکمه: ج7، ص410)

برگرفته از: حدیث نت

حال امام موسی کاظم در محرم از زبان امام رضا(ع)

   الأمالی للصدوق عن إبراهیم بن أبی محمود عن الرّضا علیه السلام:

   کانَ أبی صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِ إذا دَخَلَ شَهرُ المُحَرَّمِ لا یُرى ضاحِکا، وکانَتِ الکَآبَةُ تَغلِبُ عَلَیهِ حَتّى یَمضِیَ مِنهُ عَشَرَةُ أیّامٍ، فَإِذا کانَ یَومُ العاشِرِ، کانَ ذلِکَ الیَومُ یَومَ مُصیبَتِهِ وحُزنِهِ وبُکائِهِ، ویَقولُ: هُوَ الیَومُ الَّذی قُتِلَ فیهِ الحُسَینُ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِ.

   الأمالى، صدوق ـ به نقل از ابراهیم بن ابى محمود، از امام رضا علیه السلام ـ :

   هر گاه محرّم مى شد، پدرم ـ که درودهاى خدا بر او باد ـ خندان دیده نمى شد و اندوه، بر او چیره مى گشت تا دهه محرّم به پایان برسد و وقتى روز دهم مى شد، آن روز ، روز ماتم و اندوه و گریه اش بود و مى فرمود:«امروز ، همان روزى است که حسین ـکه درود خدا بر او بادـ کشته شد».

دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن و حدیث، جلد دهم، محمّد محمّدی ری شهری، صفحه 14، الأمالی للصدوق: ص 190، ح 199، الإقبال: ج 3 ص 28 ، روضة الواعظین: ص 187، بحار الأنوار: ج 44 ص 284 ح 17.

برگرفته از: جستجوگر حدیثی میزان