الأمالی للصدوق عن إبراهیم بن أبی محمود عن الرّضا علیه السلام:
کانَ أبی صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِ إذا دَخَلَ شَهرُ المُحَرَّمِ لا یُرى ضاحِکا، وکانَتِ الکَآبَةُ تَغلِبُ عَلَیهِ حَتّى یَمضِیَ مِنهُ عَشَرَةُ أیّامٍ، فَإِذا کانَ یَومُ العاشِرِ، کانَ ذلِکَ الیَومُ یَومَ مُصیبَتِهِ وحُزنِهِ وبُکائِهِ، ویَقولُ: هُوَ الیَومُ الَّذی قُتِلَ فیهِ الحُسَینُ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیهِ.
الأمالى، صدوق ـ به نقل از ابراهیم بن ابى محمود، از امام رضا علیه السلام ـ :
هر گاه محرّم مى شد، پدرم ـ که درودهاى خدا بر او باد ـ خندان دیده نمى شد و اندوه، بر او چیره مى گشت تا دهه محرّم به پایان برسد و وقتى روز دهم مى شد، آن روز ، روز ماتم و اندوه و گریه اش بود و مى فرمود:«امروز ، همان روزى است که حسین ـکه درود خدا بر او بادـ کشته شد».
دانشنامه امام حسین علیه السلام بر پایه قرآن و حدیث، جلد دهم، محمّد محمّدی ری شهری، صفحه 14، الأمالی للصدوق: ص 190، ح 199، الإقبال: ج 3 ص 28 ، روضة الواعظین: ص 187، بحار الأنوار: ج 44 ص 284 ح 17.
برگرفته از: جستجوگر حدیثی میزان
