وَ رُوِىَ عَنِ الرِّضا علیه السلام:
لاتَدَعُوا الْعَمَلَ الصّالِحَ وَ الإجْتِهادَ فى الْعِبادَةِ، اتِّکالاً عَلى حُبِّ آلِ محمّدٍ علیهم السلام .
از سخنان امام رضا (علیه السّلام) چنین روایت است:
کار شایسته و کوشش در پرستش و عبادت را، تنها به اعتماد و پشت گرمىِ محبّت آل محمّد(علیهم السّلام) رها نکنید.
(برگرفته از: فقه الرضا علیه السلام، ص 339)
علی بن الحسن بن علی بن فضّال از پدرش روایت کرده است که گفت: از امام رضا علیه السّلام پرسیدم دربارۀ امیرالمؤمنین علیه السّلام که چگونه مردم از او به دیگری متمایل شدند و حال اینکه فضل او را می شناختند و سابقه و مکانت او را نزد رسول الله صلّی الله علیه و آله می دانستند؟
امام(ع) فرمود: «آنها از او به غیر او میل پیدا کردند در حالی که فضل او را می دانستند برای اینکه او از پدرانشان و اجدادشان و برادرانشان و عموهایشان و داییهایشان و نزدیکانشان آن هایی که مخالف خدا و رسولش بودند عدۀ زیادی را کشته بود و به این خاطر کنیۀ او را به دل داشتند و دوست نداشتند که بر آنها حکومت کند، و در دلشان از دیگری چیزی نبود زیرا او در جهاد نزد رسول خدا صلّی الله علیه و آله مثل امیرالمؤمنین نبود. پس به همین خاطر از و بریدند و به غیر او میل کردند.»
همانا امام امیرالمؤمنین علیه السّلام نزدیکان و دوران را به خاطر خدا کشت و با شمشیری که به ان اسلام را به پا داشت سران مشرکین را درو کرد. بنابراین جان آنان از بغض و حسادت نسبت به آن حضرت پر گشت. پس، از او روی گرداندند و دیگری را حاکم خود نمودند.
(برگرفته از: کتاب «پژوهشی دقیق در زندگانی امام علی بن موسی الرضا(ع) 2»، به تألیف باقر شریف القرشی، ترجمه: سید محمّد صالحی ، ص112 ؛ تصویر از وبسایت تنزیل )
امام رضا (علیه السّلام) فرمود:
«اگر کسی بپرسد که چرا مأمور به خواندن قرآن در نماز شده اند، پاسخ داده می شود: برای اینکه قرآن مهجور نگردد و قرائت آن را کنار نگذارند و آن را متروک و ضایع رها نکنند، و آن محفوظ شود و در قلب ها و سینه ها باقی بماند و متلاقی و نابود نگردد و ناشناخته نماند.»
و برای همین حکمت امر کرده است به خواندن فاتحه و سورۀ دیگری از قرآن در نماز در رکعت اول و دوم.
(برگرفته از: کتاب «پژوهشی دقیق در زندگانی امام علی بن موسی الرضا(ع) 2»، به تألیف باقر شریف القرشی، ترجمه: سید محمّد صالحی ، ص 47؛ تصویر از جلد قرآن چاپ شدۀ انتشارات الهادی (قم) )
آنچه در ادامه می آید، برگرفته از کتاب «امام رضا(ع) و زندگی» به تألیف مهدی غلامعلی، به نشر (انتشارات آستان قدس رضوی؛ 1393)، صفحۀ 48 می باشد.
مراسم روح بخش حج پایان یافته بود و مردم، گروه گروه حجاز را ترک می کردند. شیعیان، معمولاً پس از پایان حج برای دیدن امام [رضا علیه السّلام] به مدینه می آمدند. آن روزها خانۀ امام در مدینه، محلّ گردهمایی جمعی از شیعیان بود. روزی در منزل امام نشسته بودیم. جمعیت فراوانی در منزل ایشان آمده بودند و از حضرت، دربارۀ حلال و حرام می پرسیدند. مردی بلند قامت و گندمگون وارد منزل شد. از سخنانش فهمیده می شد که از اهالی خراسان است. به ظاهر، وضع خوبی داشت. نزدیک رفت و به امام سلام کرد و مشکلش را با امام در میان گذاشت. صدایش بلند بود. او مشکلش را این گونه بیان کرد:
ای فرزند رسول خدا[ص]! من مردی از دوستداران پدران و نیاکان شما هستم. از حج باز می گردم. خرجی خود را گُم کرده ام و چیزی ندارم تا با آن، خود را به جایی برسانم. اگر می توانی، مرا به شهرم برسان. به فضل خدا ثروتمندم و هرگاه به شهر خود رسیدم، آن مقدار که به من دادی، به جای شما صدقه می دهم؛ زیرا خودم شایستۀ صدقه نیستم و صدقه بر من روا نیست.
داستان از زندگی امام رضا(ع),بخش امام رضا(ع),گذشت امام رضا(ع),داستان از بخشش و گذشت امام رضا(ع)
امام فرمود: «بنشین، رحمت خدا بر تو باد.» او فهمید که باید بماند تا امام پاسخ مردم را بدهد. امام به همۀ پرسش های پاسخ داد. مردم هم پراکنده شدند. آن مرد و سلیمان جعفری و خِیثَمه و من ماندیم.
امام، رو به ما سه نفر کرد و فرمود: «ایا به من اجازه می دهید چند لحظه به اندرونی بروم؟»
سلیمان که از یاران خوب امام بود، عرض کرد: «خواهش می کنم. خداوند همیشه شما را مقدّم داشته است.»
آنچه در ادامه می آید، برگرفته از کتاب «امام رضا(ع) و زندگی» به تألیف مهدی غلامعلی، به نشر (انتشارات آستان قدس رضوی؛ 1393)، صفحۀ 85 می باشد.
ابراهیم بن عبّاس صولی از دانشمندان و شاعران بزرگ بود. او مدّتی در خراسان با امام اُنس پیدا کرده بود. ابراهیم، دانش امام را اینگونه گزارش می کند:
هرگز ندیدم از علی بن موسی (ع) سوالی شود، مگر اینکه پاسخ آن را می دانست. هیچ کس را از وی با اطلاع تر به تاریخ از ابتدای زمان تا روزگار خودش ندیدم. مأمون با سؤال از هر چیز، پیوسته او را می آزمود؛ ولی او پاسخ درست می داد. همۀ گفتار و جواب ها و شواهدی که می آورد از قرآن بود. یکی از کلمات مشهور آن حضرت که همواره به خاطرم خواهد ماند چنین است: «گناهان صغیره راهی به سوی ارتکاب گناهان کبیره است، و هر کس در گناه کوچکی از خدا نترسد، در گناهان بزرگ هم از خدا نخواهد ترسید، و اگر خداوند مردم را به بهشت دعوت نمی کرد و از دوزخ هم نمی ترساند، باز هم واجب بود اطاعتش کنند و از نافرمانی اش بپرهیزند؛ زیرا خدا در حق بندۀ خویش، تفضّل و نیکی و لطف کرده و به ایشان، نعمت وجود را نیز ارزانی داشته و آنان را از نیستی به هستی آورده است که شایسته آن نبودند.» (1)
(1) - عیون اخبار الرضا[ع]، ج2، ح4.
آنچه در ادامه می آید، برگرفته از کتاب «امام رضا(ع) و زندگی» به تألیف مهدی غلامعلی، به نشر (انتشارات آستان قدس رضوی؛ 1393)، صفحۀ 93 می باشد.
هوای گرم مکه و مدینه و طولانی بودن مسافت بینن این دو شهر، سبب شده بود که بسیاری از مسافران، فقط به خانۀ خدا سفر کنند و به زیارت حرم پیامبر(ص) نروند. گاهی نیز گروهی فقط به قصد مدینه سفر می کردند و به زیارت کعبه نمی رفتند.
روزی خدمت امام رسیدم و همین مطلب را بیان کردم و پرسیدم:«عمل کدام یک از این زائران بهتر است؟» امام رضا(ع) پرسید»«نظر خودت چیست؟»
گفتم:«وقتی ما دربارۀ زیارت امام حسین(ع) معتقدیم که نباید زیارت ایشان ترک شود، چگونه می توانیم دربارۀ زیارت رسول خدا(ص)، بر خلاف آن عقیده داشته باشیم.»
امام، کلام مرا تأیید کرد و فرمود:
حالا که عقیدۀ شما این است، بدانید که حضرت صادق(ع) در یکی از اعیاد که در مدینۀ منوره بود، به زیارت حضرت رسول(ص) رفت، و بر آن جناب سلام کرد و به کسانی ک در پیرامونش بودندف فرمود: «ما بر ساکنان همۀ شهر ها حتی بر مکّه معظّمه فضیلت داریم؛ زیرا در جوار رسول اکرم(ص) زندگی می کنیم و به آن حضرت سلام عرض می کنیم.»
(کامل الزیارات، ص 331، ح 9)
الامام الرّضا علیه السّلام:
مَن جَلَسَ مَجلِسا یُحیى فیهِ أمرُنا ، لَم یَمُت قَلبُهُ یَومَ تَموتُ القُلوُبُ؛
امام رضا (علیه السّلام):
هر که در مجلسى بنشیند که در آن یاد ما (اهل بیت[ع]) زنده مى شود، قلبش، در روزى که قلب ها مى میرند، نمى میرد.
(بحارالانوار، ج 44، ص 278)
شرکت در مجالس اهل بیت(ع),شرکت در مجلس روضه,مجالس اهل بیت(ع),حدیث درباره شرکت در مجالس اهل بیت(ع)
