قال مولانا الامام الرّضا علیه و علی آبائه السّلام:
« إنَّ لِکُلِّ إمامٍ عَهدا فی عُنُقِ أولِیائِهِ و شیعَتِهِ و إنَّ مِن تَمامِ الوَفاءِ بِالعَهدِ و حُسنِ الأداءِ زیارَةَ قُبورِهِم. »
مولای ما، امام رضا(که درود بر او و پدرانش باد) می فرمایند:
«دوست داران و شیعیان هر امامى را با او عهدى است ، و تمامت وفاى به عهد و نیکویى انجام دادن آن ، زیارت قبر ایشان است. »
وسائل الشّیعه، ج14، ص322
قال الامام الرّضا علیه و علی آبائه السّلام:
«إنَّ اللهَ یُؤَخِرُ إِجابَةَ المُؤمِنِ شَوقاً إلى دُعائِهِ، وَ یَقُولُ: صَوتٌ أُحِبُّ َأن أَسمَعَهُ،
وَ یُعَجِّلُ إِجابَةَ دُعاءِ المُنافِقِ، وَ یَقُولُ: صَوتٌ أَکرَهَ سَماعَهُ.»
امام رضا (که درود بر او و پدرانش باد) می فرمایند:
«خداوند اجابت دعای مؤمن را به شوق (شنیدن) دعایش به تأخیر می اندازد و می گوید: صدایی است که دوست دارم آن را بشنوم، و در اجابت دعای منافق عجله می کند و می گوید: صدایی است که از شنیدنش بدم می آید.»
فقه الرّضا علیه السّلام، ص 345
تصویر از حرم مطهر امام رضا(ع)
قالَ الامام الرّضا علیه و علی آبائه السّلام:
«مَن سَألَ اللهَ التَّوفیق و لَم یَجتَهِدَ فَقَد استَهزأَ بِنَفسِهِ.»
حضرت امام رضا (که درود بر او و پدرانش باد) می فرمایند:
«هر کس از خدا توفیق بخواهد و تلاش نکند، خود را مسخره کرذه است.»
میزان الحکمه، ح 2790
تصویر از حرم مطهر رضوی
قال مولانا ابالحَسن الرّضا علیه و علی آبائه السّلام:
«التَودُّدُ اِلَی النّاسِ نِصفُ العَقل.»
حضرت امام رضا (که درود بر او و پدرانش باد) می فرمایند:
«محبت با مردم نیمی از خرد است.»
تحت العقول، ص 443
امام رضا(ع) در بزرگترین و عالی ترین خانواده در اسلام رشد و نمو یافت. خانه ای که مهد تربیت اسلامی بود. اخلاق اصیل گسترش می یافت. قرآن تلاوت می شد. اعمال خیر انجام می گرفت. تعالیمی بر آن خانه حکمفرما بود که در زمره ی مهم ترین عوامل قرار داشت تا شخص بر اساس صفاتی چون عشق، محبت، عادات نیکو، رسومات پسندیده و ... رشد کند. خانه ای که امام رضا(ع) در آن بزرگ شد عالی ترین خانه در جهان اسلام بود زیرا که مرکز تقوا و فضیلت بود.
امام رضا(ع) دوران کودکی و جوانی را در کنار پدر بزرگوارش - حضرت امام کاظم(ع) - گذراند. پدری که در جهان به خاطر فضایل برجسته اش معروف است، زیرا تمام صفات عالی و عوامل فضیلت و اصل خرد و اخلاق در او جمع شده بود. امام کاظم(ع) آگاه ترین مردم زمان خود و دانشمندترین آن ها در همه علوم بود.
«تکتَم» برترین زنان در داشتن عقل، دیانت، تقوی و ادب بود. پس از آنکه به «حمیـده» واگذار شد، هرگز در حضورش به خاطر گرامیداشت و بزرگداشت او بر زمین ننشست.(1) زیرا -حمیده- مادر ارجمند امام کاظم علیه السّلام بود. امامی که علت پیدایش کائنات و مدار هستی است.
درباره شگفتی هایی که حمیده از تکتم مشاهده می کرد به فرزندش امام کاظم علیه السّلام، که عالم به نسب و پاکی نسل ها بود؛ و می دانست چه کسی شایسته به ودیعت نهادن نور اقدس الهی است، چنین گفت:
انی لم اشک فی طهارتها و طهارة نسلها و قد وهبتها لک، فانی رایت رسول الله(ص) فی المنام یقول لی:
یا حمیدة! هی -نجمة- لابنک موسی(ع) فانها ستلدله خیر اهل الارض. (3)
« هیچگونه تردیدی در پاکی و طهارت نسل او ندارم و او را به تو بخشیدم. رسول خدا(ص) را در خواب دیدم که به من فرمودند:
ای حمیده! نجمه را به پسرت موسی(ع) ببخش، همانا او بزودی برایش فرزندی به دنیا می آورد که بهترین مردم روی زمین است.»
منابع:
1- اعلام الوری، ص 182.
2- کشف الغمة، ص 273.
کتاب «زندگانی حضرت رضا علیه السّلام» نوشته آیت الله سیّد عبدالرّازق موسوی مقدّم، نشر «آرام دل»، ناشر همکار:«صیام» ، صفحه 19.
حضرت رضا علیه السّلام شب های بسیار تلاوت قرآن می کرد، و هرگاه به آیه ای می رسید که در آن سخنی از بهشت یا جهنم بود گریه می کرد و بهشت را از خداوند درخواست می کرد و از آتش جهنم به او پناه می برد و همواره «بسم الله الرّحمن الرّحیم» را در نماز های شبانه روزی خود بلند قرائت می کرد و هر گاه «قُل هُوَ الله اَحَد» (بگو خدا یکتاست) را می خواند، آهسته می فرمود:«الله اَحَد» (خدا یکتاست)، و چون به پایان این سوره می رسید سه مرتبه می فرمود:«کَذلکَ الله ربّی».
و هرگاه سوره «جحد» را می خواندند با قرائت «قل یا ایها الکافرون» (بگو ای کافران) آهسته می فرمود:«یا ایها الکافرون» (ای کافران) و چون به پایان سوره و آیه «لَکُم دینُکُم وَ لِیَ دین» (دین شما براى خودتان و دین من براى خودم) می رسیدند، سه مرتبه می فرمودند:«رَبّی الله و دینی الاِسلام» (پروردگار من الله و دین من اسلام است).
و هرگاه سوره تین را قرائت می کردند، در پایه آیه «اَلَیس الله باحکَم الحاکِمین» (آیا خداوند مقتدرترین و حکم کننده ترین حکم فرمایان نیست؟) می فرمودند:«بلی و انا علی ذلک من الشاهدین» (بله و من بر این امر از شهادت دهندگانم). و وقتی سوره «قیامت» را قرائت می کرد، در پایان آیه «الیس الله بقادر علی ان یحی الموتی» (آیا چنین خدای مقتدری نمی تواند مرده ها را زنده کند؟) می فرمود:«سبحانک اللهم و بلی» (منزهی تو ای خدای من بله قادر است).
و در سوره جمعه قل ما عند الله خیر من اللهو و من التجارة «للذین اتقوا» و الله خیر الرازقین می خواندند.
و هرگاه از سوره «حمد» فارغ می شدند «الحمدلله رب العالمین» می فرمودند و وقتی «سبح اسم ربک الاعلی» (پروردگار بلند مرتبه خود را تسبیح گو) را قرائت می کردند آهسته می فرمودند:«سبحان ربی الاعلی» (منزه است پروردگار بلند مرتبه ی من). و چون «یا ایها الذین آمنوا» (ای کسانی که ایمان آورده اید) را قرائت می کردند آهسته می فرمود:«لبیک اللّهمّ لبیک».
سرگذشتهای تلخ و شیرین قرآن: ج4، ص 19، بحار الانوار، ج 49، ص 94. / برنامه چهل داستان امام رضا(ع) اندروید
