جایگاه مُحِب در نزد امام

الکافی عن الحسن بن الجهم :
    قُلتُ لِأَبِی الحَسَنِ علیه السلام: لا تَنسَنی مِنَ الدُّعاءِ. قالَ : (أ)وَتَعلَمُ أنّی أنساکَ؟ فَتَفَکَّرتُ فی نَفسی وقُلتُ : هُوَ یَدعو لِشیعَتِهِ وأنَا مِن شیعَتِهِ، قُلتُ: لا، لا تَنسانی . قالَ : وکَیفَ عَلِمتَ ذلِکَ ؟ قُلتُ : إنّی مِن شیعَتِکَ، وإنَّکَ لَتَدعو لَهُم. فَقالَ: هَل عَلِمتَ بِشَیءٍ غَیرِ هذا؟ قُلتُ: لا. قالَ: إذا أرَدتَ أن تَعلَمَ ما لَکَ عِندی فَانظُر (إلى) ما لی عِندَکَ.

الکافى -به نقل از حسن بن جَهْم- :
    به امام رضا علیه السلام گفتم : مرا از دعا فراموش مکن. حضرت فرمود : «گمان مى کنى که من فراموشت مى کنم؟». اندکى در خودم اندیشیدم و با خود گفتم : او براى شیعیانش دعا مى کند و من نیز از شیعیانش هستم . آن گاه گفتم : نه ، فراموشم نمى کنى . فرمود : «از کجا فهمیدى ؟». گفتم: من از شیعیانت هستم و تو برایشان دعا مى کنى. فرمود : «آیا متوجّه چیز دیگرى جز این شدى؟». گفتم: نه. فرمود:«هرگاه خواستى بدانى که نزد من چه جایگاهى دارى، ببین من نزدت چه جایگاهى دارم».

الکافی : 2 / 652 / 4

اجبار امام رضا(ع) توسط مأمون برای آمدن به خراسان

   با گسترش امر امامت و محبوبیّت حضرت بین مردم و توجه عموم به آن بزرگوار، مامون -لعنة الله علیه- نتوانست آتش کینه و حسادت خود را پنهان کند. لذا دستور داد که از تماس مردم با آن حضرت جلوگیری شود.1 سپس حضرت را از مدینه به خراسان تبعید کرد.
   حضرت علیه السّلام پیش از خروج از مدینه، برای وداع با جدّ بزرگوارش به حرم رسول خدا(ص) وارد شدند، غم و اندوه درونی حضرت به صورت گوهر های اشک بر چهره مبارکش سرازیر گردید، اندک اندک صدای حضرت به گریه بلند شد. آنگاه فرزند عزیزش، حضرت جواد علیه السّلام را به دیوار قبر چسبانید و از رسول خدا(ص) حفظ و نگهداری او را درخواست کردند.

سودمند ترین تقوا و پرهیزکاری

رُوِىَ عَنِ الرِّضا علیه السلام :

«اِعْلَمْ اَنَّهُ لا وَرَعَ اَنْفَعُ مِنْ تَجَنُّبِ مَحارِمِ اللّه ِ وَالْکَـفِّ عَنْ اَذَى الْمُـؤمِنِ.»

از امام رضا علیه السلام روایت شده است:

بدان که هیچ ورع و پرهیزکارى، سودمندتر از پرهیز از حرام هاى خدا و اجتناب از اذیّت مؤمن نیست.

فقه الرضا علیه السلام ، ص 356.

امام رضا(ع) در زمان حکومت هارون الرّشید

   هارون -لعنةالله علیه- بر علویان بسیار سخت می گرفت، به عنوان نمونه به این چند ماجرا دقت کنید:

1- نیمه شبی حمید بن قحطبه ی طائی-لعنة الله علیه- را فراخواند، وی آمد چون در برابرش ایستاد از او پرسید: فرمانبرداری تو نسبت به امیرالمومنین چگونه است؟

   گفت: جان و مالم فدای هارون.

   ملعون سر به زیر افکند و به او اجازه داد تا برگردد. پس از اندک زمانی دوباره او را فراخواند و پرسید فرمانبرداریت از امیرالمومنین چگونه است.؟

   گفت: جانم، مالم، همسرم و فرزندم فدای تو.

   ملعون تبسّمی کرد و به او اجازه رفتن داد. برای بار سوم او را فراخواند و همان پرسش را کرد. این بار حمید بن قحطبه گفت: جان، مال، همسر، فرزند و دینم فدای تو.

   ملعون خنده شادی سر داد و به او فرمان داد که آنچه را خادم می گوید انجام دهد. خادم او را به خانه ای برد که در آن بیست سیّد پیر و جوان و میان سال در غل و زنجیر بودند. خادم گفت: گردن آن ها را بزن و بدن هایشان را به چاه پینداز.

   بعد از اتمام این کشتار او را به خانه ی دوّم برد که بیست تن از فرزندان علی علیه السّلام و فاطمه سلام الله علیها در آنجا بودند. حمید ملعون همه را به قتل رساند.

   خادم -علیه اللّعنة- او را به خانه ی سوّم برد که در آنجا نیز بیست سیّد وجود داشت. حمید این جلّاد ملعون، یک به یک آنان را به قتل رساند. آخرین نفر آنان که سیدی پیر و بزرگوار بود به حمید گفت:

یا ویلک ایّعذر لک یوم القیامة اذا قمت بین یدی جدّنا رسول الله و قد قتلت ولده و لیس لهم ذهنب؟!

« وای بر تو، در روز قیامت چه عذری خواهی داشت هنگامی که در برابر جدّ ما رسول الله(صلّی الله علیه و آله و سلّم) قرار بگیری و حال آنکه فرزندانش را بدون هیچ گناهی به قتل رسانده ای؟! »

   حمید از این گفتار بر خود لرزید. امّا خادم ملعون پیرمرد را جلو آورد و حمید -لعنة الله عیله- او را به قتل رساند. حمید از آن به بعد گریه می کرد و می گفت: هیچ عملی برای من سودی نخواهد داشت.1

شرحی بر ولادت امام رضا(ع)

   «تکتم» هنگامی که به حضرت رضا علیه السّلام باردار بود نه تنها سنگینی حمل را احساس نمی کرد، بلکه صدای تسبیح، تحمید و تهلیل فرزند خویش را می شنید. وقتی امام علیه السّلام ولادت یافت در حالیکه با دو دست به مادر خود تکیه کرده بودند، سر مبارک را به سوی آسمان بلند کردند و لب به شهادت ها گشودند. به وحدانیت خدای تعالی، رسالت جد بزرگوارش و خلافت و امامت اوصیای آن حضرت صلّی الله علیه و آله و سلّم شهادت دادند.

   سنّت جاریه در تولّد ائمه علیهم السّلام این است که هنگی ختنه شده و ناف بریده به جهان پای می گذارند.

   پدرش، امام کاظم علیه السّلام نزد نجمه رفت و به او فرمود:

هنیئاً لک یا نجمه کرامة ربّک.

« ای نجمه! کرامت پروردگارت، بر تو مبارک باد.»

   سپس فرزندش را در آغوش گرفته، در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفتند، کام او را با آب فرات برداشته و او را به نجمه دادند! و فرمودند:

خذیه فانه بقیة الله فی ارضه.1

« او را بگیر که او به تحقیق بقیة الله در روی زمین است.»

کتاب «زندگانی حضرت رضا علیه السّلام» نوشته آیت الله سیّد عبدالرّازق موسوی مقدّم، نشر «آرام دل»، ناشر همکار:«صیام»، صفحه 20.

زیارت قبر ائمه

قال مولانا الامام الرّضا علیه و علی آبائه السّلام:

« إنَّ لِکُلِّ إمامٍ عَهدا فی عُنُقِ أولِیائِهِ و شیعَتِهِ و إنَّ مِن تَمامِ الوَفاءِ بِالعَهدِ و حُسنِ الأداءِ زیارَةَ قُبورِهِم. »

مولای ما، امام رضا(که درود بر او و پدرانش باد) می فرمایند:

«دوست داران و شیعیان هر امامى را با او عهدى است ، و تمامت وفاى به عهد و نیکویى انجام دادن آن ، زیارت قبر ایشان است. »

وسائل الشّیعه، ج14، ص322

شوق خدا برای شنیدن صدای مومن

قال الامام الرّضا علیه و علی آبائه السّلام:

«إنَّ اللهَ یُؤَخِرُ إِجابَةَ المُؤمِنِ شَوقاً إلى دُعائِهِ، وَ یَقُولُ: صَوتٌ أُحِبُّ َأن أَسمَعَهُ،

وَ یُعَجِّلُ إِجابَةَ دُعاءِ المُنافِقِ، وَ یَقُولُ: صَوتٌ أَکرَهَ سَماعَهُ.»

امام رضا (که درود بر او و پدرانش باد) می فرمایند:

«خداوند اجابت دعای مؤمن را به شوق (شنیدن) دعایش به تأخیر می اندازد و می گوید: صدایی است که دوست دارم آن را بشنوم، و در اجابت دعای منافق عجله می کند و می گوید: صدایی است که از شنیدنش بدم می آید.»

فقه الرّضا علیه السّلام، ص 345

تصویر از حرم مطهر امام رضا(ع)